Na fotografii obecni (od lewej): Bronisław Kielar, Paweł Rozenbajgier, Tadeusz Kawa (fotografia dzięki uprzejmości Pana Stanisława Kawy)
“Wujek Paweł w wieku 18-tu lat powołany został do wojska austriackiego, a następnie jako ochotnik w wojsku polskim. W latach 1918-19 jako ochotnik brał udział w wojnie z Ukraińcami, a później do 1921 roku w wojnie polsko-bolszewickiej. […] Z zawodu był kowalem, a kowalstwa uczył się u swojego przyrodniego brata Gerarda. W 1925 roku wystawił własną kuźnię w ogrodzie mojego tatusia, tuż koło szosy biegnącej w stronę Iskrzyni. […] Wujek Paweł uważany był w Haczowie za jednego z najlepszych kowali, to też o każdej porze roku nigdy nie brakowało mu roboty w kuźni. Jego dziełem są wszystkie krzyże żelazne utwierdzone na nowym kościele. W 1938 roku rozpoczął budowę nowego domu, lecz wybuch wojny i powołanie go do wojska nie pozwoliły dokończyć budowy i nadal prowadzić kowalstwa. W ostatnich dniach sierpnia 1939 r. został powołany pod broń. Brał udział w walkach z Niemcami i pod Biłgorajem dostał się do niewoli niemieckiej i umieszczony w obozie jenieckim w okolicach miasta Grimma koło Lipska. Jako jeniec pracował na gospodarstwie rolnym. Zmarł w grudniu 1942 roku w szpitalu w Tursen.” Edward Rozenbajgier, Z HACZOWA W ŚWIAT Saga rodu Rozenbajgierów, Mielec 2000 (dzięki uprzejmości Pana Mieczysława Józefczyka)